Βαρέθηκα. Βαρέθηκα πολύ και τα πάντα.
Ανούσιες κοινωνικές συναναστροφές που το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να με αδειάζουν, να με κάνουν να χάνω το οτιδήποτε ωραίο έχω μέσα μου.
Γέλια με μια δόση δυστυχίας, γλυκόλογα με μία δόση πικρίας, κουβέντες για κουβέντες που έχουν γίνει πάνω σε κουβέντες από άτομα που δεν έχω δει στη ζωή μου.

Απογοητεύομαι, ξέρεις.
 Είμαι άνθρωπος και νιώθω.. Το να είσαι καλός ακροατής έχει ένα και μόνο μειονέκτημα : ΠΟΤΕ δε θα γίνεις ομιλητής με κοινό. Γιατί η μια σου ιδιότητα αναιρεί την άλλη. Το κοινό, αυτό το πολυπόθητο πλήθος που κάθε άνθρωπος επιθυμεί να τον περιτριγυρίζει. Το κοινό σου, αυτό που θ' ακούσει την κάθε σου ιστορία, που θα σε επιπλήξει μαλακά,  θα σε παινέψει, θα σ' ανακουφίσει, θ' αναζητήσει λύση στα προβλήματά σου και στο τέλος της ημέρας το μόνο που θα έχεις καταφέρει είναι να έχεις φιμώσει τις δικές του σκέψεις και τα δικά του θέλω.

Παραπονιέμαι διαρκώς.
Ποιο το νόημα όμως αν κανείς δεν το αντιλαμβάνεται; Κάθε μέρα ουρλιάζω τα παράπονά μου κι όμως κανένα αυτί δεν έχει εξοικειωθεί με αυτή την κραυγή μου. Πίστευα πως πρέπει να δίνεις την ευκαιρία στον άλλον, να σε γνωρίσει βαθύτερα.  Μα το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Δεν είναι που οι άνθρωποι έπαψαν να ανοίγονται, είναι που δεν υπάρχουν άνθρωποι πρόθυμοι να τους ανοιχτούν.

Ο καθένας μας ζει στο δικό του μικρόκοσμο. Τα φίλτρα που έχουμε τοποθετήσει γύρω μας εμποδίζουν την ουσιαστική επικοινωνία. Τι θα πω και πώς θα το πω και αν θα είναι αρκετά φιλοσοφημένο ώστε να γίνει αποδεκτό.

...Χάνονται τα απλά λόγια και μαζί τους χανόμαστε κι εμείς...