Όλα έχουν αλλάξει. Διαφορετική πόλη, διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές καταστάσεις.
Μα ο επίλογος της ημέρας είναι πάντα ο ίδιος..εγώ, μόνη σε ένα δωμάτιο.
Η ψυχή μου έχει χάσει την όμορφη κάλυψή της και είναι πιο γυμνή από ποτέ.
Το μυαλό μου σταμάτησε να σκεπάζει με ένα απαλό πέπλο τους ανθρώπους γύρω μου
και πλέον τους βλέπω όπως πραγματικά είναι. Μόνοι, άδειοι, τρομαγμένοι.
Τσακισμένη από την κούραση της ημέρας προσπαθώ να βρω καταφύγιο βάζοντας σε τάξη τις σκέψεις μου. Όσο πιο λογικά κοιτάω τα γεγονότα τόσο πιο παράλογη μου φαίνεται η ζωή μου.
Και κάπου εκεί, μεταξύ του χάσματος που αφήνει η γνώση και η τρέλα, έρχεσαι εσύ και βουλιάζεις μέσα του.

Πάρε με μαζί σου.