Πώς μπορεί να εκφράσει κανείς την τόση απογοήτευση; 

Πώς μπορεί να βρει δικαίωση εκείνος που τα έδωσε όλα και απέτυχε;

Πώς μπορούν οι κουβέντες να ηρεμήσουν την ταραχή μου ;

Είναι δύσκολο το να προσπαθείς και να μην τα καταφέρνεις, αλλά ακόμα πιο δύσκολο να μην το κυνήγησες καν...


                                                 

Στενοχωριόμαστε για τα χαμένα μας όνειρα, κλαίμε για τις ελπίδες μας που έσβησαν και ξεχνάμε να κοιτάξουμε γύρω μας το φως.  Είναι φορές που κατεβάζω τα παντζούρια και κρύβομαι κάτω από κουβέρτες μόνο και μόνο για να μη φτάνει ούτε και λίγο φως στα μάτια μου. Γιατί ξέρω.  Ξέρω πως εκείνες οι αχτίδες αντιπροσωπεύουν την έξω ζωή. Προσπαθώντας να εμποδίσω αυτές να μπουν στο δωμάτιό μου εμποδίζω τα ίδια τα προβλήματα να εισχωρήσουν στο μυαλό μου. 

                             ~ Η φυγή ~

                     Για πόσο όμως ακόμα;
                     Θα έρθει η ώρα που θα πρέπει να επιστρέψω..

                     Τι θα βρω όμως εδώ;
                     Το τίποτα ή το πάντα;

                     Και ποιο από τα δύο με φοβίζει                                        

                     περισσότερο;...
                      

Μια αναδρομή, μια διαδρομή, ένας μικρός θάνατος..

" Ανάμεσα στις λέξεις ενός στίχου κλαίει σιωπηλά το ανείπωτο " 


Κι ανάμεσα στη δική μας σιωπή κλαίνε γοερά οι λέξεις που ποτέ δεν τολμήσαμε να πούμε.

Κι ανάμεσα στα διάφορα αισθήματα θρηνεί η αγάπη τον έρωτα που σκοτώσαμε και ο έρωτας την αγάπη που προδώσαμε.


Κι ανάμεσα στα χίλια μας λάθη ματώνουν οι όμορφες στιγμές που αποφασίσαμε να λησμονήσουμε και να προσποιηθούμε πως ποτέ δεν υπήρξαν.

Κι ανάμεσα σε εσένα και σε εμένα πονάνε τα δυο παιδιά που γνωρίστηκαν κι ενώθηκαν μόνο και μόνο για να χωρίσουν.




Είναι πολλά αυτά που, όσο βαθύτερα κοιτάμε, θα ανακαλύψουμε πως τα πληγώσαμε. Μα είναι και πολλά αυτά που τα εξυψώσαμε, τους δώσαμε άλλη διάσταση.

Διάλεξε ποιες πράξεις θα κρατήσεις στο μυαλό και την καρδιά σου.

Κι εκείνο το κομμάτι ουρανού που είναι κρυμμένο στα μάτια σου ας μείνει όπως το θυμάμαι..
Τι ήθελα και σε θυμήθηκα; Η πολλή ησυχία φταίει. Και η ζέστη. Και το τέλος μια εποχής.

Βαρέθηκα. Βαρέθηκα πολύ και τα πάντα.
Ανούσιες κοινωνικές συναναστροφές που το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να με αδειάζουν, να με κάνουν να χάνω το οτιδήποτε ωραίο έχω μέσα μου.
Γέλια με μια δόση δυστυχίας, γλυκόλογα με μία δόση πικρίας, κουβέντες για κουβέντες που έχουν γίνει πάνω σε κουβέντες από άτομα που δεν έχω δει στη ζωή μου.

Απογοητεύομαι, ξέρεις.
 Είμαι άνθρωπος και νιώθω.. Το να είσαι καλός ακροατής έχει ένα και μόνο μειονέκτημα : ΠΟΤΕ δε θα γίνεις ομιλητής με κοινό. Γιατί η μια σου ιδιότητα αναιρεί την άλλη. Το κοινό, αυτό το πολυπόθητο πλήθος που κάθε άνθρωπος επιθυμεί να τον περιτριγυρίζει. Το κοινό σου, αυτό που θ' ακούσει την κάθε σου ιστορία, που θα σε επιπλήξει μαλακά,  θα σε παινέψει, θα σ' ανακουφίσει, θ' αναζητήσει λύση στα προβλήματά σου και στο τέλος της ημέρας το μόνο που θα έχεις καταφέρει είναι να έχεις φιμώσει τις δικές του σκέψεις και τα δικά του θέλω.

Παραπονιέμαι διαρκώς.
Ποιο το νόημα όμως αν κανείς δεν το αντιλαμβάνεται; Κάθε μέρα ουρλιάζω τα παράπονά μου κι όμως κανένα αυτί δεν έχει εξοικειωθεί με αυτή την κραυγή μου. Πίστευα πως πρέπει να δίνεις την ευκαιρία στον άλλον, να σε γνωρίσει βαθύτερα.  Μα το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Δεν είναι που οι άνθρωποι έπαψαν να ανοίγονται, είναι που δεν υπάρχουν άνθρωποι πρόθυμοι να τους ανοιχτούν.

Ο καθένας μας ζει στο δικό του μικρόκοσμο. Τα φίλτρα που έχουμε τοποθετήσει γύρω μας εμποδίζουν την ουσιαστική επικοινωνία. Τι θα πω και πώς θα το πω και αν θα είναι αρκετά φιλοσοφημένο ώστε να γίνει αποδεκτό.

...Χάνονται τα απλά λόγια και μαζί τους χανόμαστε κι εμείς...