Πώς μπορεί να εκφράσει κανείς την τόση απογοήτευση; 

Πώς μπορεί να βρει δικαίωση εκείνος που τα έδωσε όλα και απέτυχε;

Πώς μπορούν οι κουβέντες να ηρεμήσουν την ταραχή μου ;

Είναι δύσκολο το να προσπαθείς και να μην τα καταφέρνεις, αλλά ακόμα πιο δύσκολο να μην το κυνήγησες καν...


                                                 

Στενοχωριόμαστε για τα χαμένα μας όνειρα, κλαίμε για τις ελπίδες μας που έσβησαν και ξεχνάμε να κοιτάξουμε γύρω μας το φως.  Είναι φορές που κατεβάζω τα παντζούρια και κρύβομαι κάτω από κουβέρτες μόνο και μόνο για να μη φτάνει ούτε και λίγο φως στα μάτια μου. Γιατί ξέρω.  Ξέρω πως εκείνες οι αχτίδες αντιπροσωπεύουν την έξω ζωή. Προσπαθώντας να εμποδίσω αυτές να μπουν στο δωμάτιό μου εμποδίζω τα ίδια τα προβλήματα να εισχωρήσουν στο μυαλό μου. 

                             ~ Η φυγή ~

                     Για πόσο όμως ακόμα;
                     Θα έρθει η ώρα που θα πρέπει να επιστρέψω..

                     Τι θα βρω όμως εδώ;
                     Το τίποτα ή το πάντα;

                     Και ποιο από τα δύο με φοβίζει                                        

                     περισσότερο;...